In de winter begint de discussie omtrent vakanties natuurlijk weer, zo ook bij ons thuis. Het idee is om een week naar het huisje van D. te gaan in Relleu te gaan, bij Benidorm 20 km landinwaarts in de bergen. Het gejoel van de jongens doet vermoeden dat het idee goed gaat landen. Dan komt de uitsmijter van mij: “Dan gaan jullie met het vliegtuig naar Alicante en ga ik op de motor” en tot mijn verbazing is het antwoord “Ja hoor, dat is goed”. Nog even kijken hoe de gezinssamenstelling gaat zijn, want de een wil bij zijn vriendin blijven, de ander wil weer een vriend meenemen, maar na een uurtje zijn we eruit en worden gauw vliegtickets geboekt. Zo voorkom ik dat het motorplan alsnog omgebogen wordt in een vliegtuigplan.

Ik heb nog maanden de tijd voor het zover is, en mijn idee is om in 4 of 5 dagen naar Spanje te rijden, en dan niet over de snelweg, maar alleen binnendoor. Helaas gooit de Groep 8 afscheidsmusical van de jongste zoon roet in het eten, die is op donderdagavond. En ik wilde die zaterdag daarna in Relleu zijn. Nu is de afscheidsmusical iets waar je als ouders niet onderuit kunt, dus het plan moet omgegooid. Na de musical, dus donderdagavond, vertrek ik en boek in een overnachting bij Maastricht. Dan kan ik vrijdag van Maastricht naar Montpellier rijden, en dan op zaterdag naar Relleu. In totaal zo’n 2100 km.

Waarom op vrijdag helemaal naar Montpellier? Dat is 20 juli, en op 21 juli begint de schoolvakantie van Regio Noord in Nederland en is dus een serieuze uittocht te verwachten. Ook is 21 juli een aanloop naar zwarte zaterdag in Frankrijk, en die wil je ook mijden. Maar ja, ik wil natuurlijk wel zaterdag in Relleu zijn, als de familie daar ook is. Hopeloze planning, maar weinig aan te doen….

Heenweg Dag 1

Donderdag 19 juli om 22:30 wordt dan eindelijk de motor aangetrapt, en via Arnhem, Nijmegen en Venlo richting Stein, waar het Van Der Valk hotel wacht. Heerlijk rustig zo in de nacht, het adrenaline peil is hoog genoeg om nog uren door te rijden, maar zo heel verstandig is dat ook niet. Aangekomen bij het hotel om 00:45 kan de motor mooi in de fietsenstalling van het personeel, zo staat hij beschut en met de ketting vast aan de muur, ideaal.

Heenweg Dag 2

Jammer dat ik uiteindelijk maar 5 uur kan slapen, en om half 8 wordt de motor gestart om naar Zuid-Frankrijk te rijden. Even tanken in Stein (we hebben tenslotte een tankpas) en dan de snelweg op. Dit is de eerste keer dat ik door de tunnel van Maastricht kan. Wat een verbetering ten opzichte van de oude A2 door de stad met al die stoplichten, nu ben je binnen 5 minuten aan de zuidkant van de stad.

De Autoroute du Soleil is door België nu ook een uitdaging i.v.m. wegwerkzaamheden. Vanwege het vakantieverkeer is een vertraging van 1 a 2 uur niet ongewoon. Zelfs op de motor is dat niet leuk, en een alternatieve route via Luxemburg wordt gevolgd. Bij Luik de E40 aanhouden richting Aken (hier is het al meteen een stuk rustiger!) en dan de E42 richting Verviers, Malmedy en Saint-Vith. De snelweg gaat over in een provinciale weg, en via Ettelbruck richting Luxemburg. Op de motor is dit geen probleem omdat auto’s en vrachtwagens inhalen soepel gaat. Met de auto kan dit wat lastiger zijn en zou ik het niet zo snel aanraden. Maar voorlopig heb ik hier een bult file ontweken, en het rijdt nog lekker ook.

Vanaf Luxemburg recht naar beneden via de verschrikkelijk saaie weg langs Thionville, Metz en Nancy richting Toul. Volgens de ANWB webpagina Tankstations langs de route is de ‘Aire de Toul’ parkeerplaats een mooie en ruime parkeerplaats, en ideaal voor een stop. Het is inderdaad groot, groot genoeg om te verdwalen om het één station is voor beide richtingen. En plaatsen voor auto’s, vrachtwagens, speel- en ontspanningsmogelijkheden. Het toilet is schoon, de koffie en broodjes zijn goed (wel duur) en na 20 minuten gaan we verder. De Péage gaat beginnen, de tolweg dus. De tolbadge zit op de motor dus dat scheelt een boel gedoe. De poortjes herkennen de vorm van een motor (kan even duren) en heb je automatisch het juiste tarief. Ga je door de 30 km/uur poort waar een bordje staat “verboden voor motorrijders” dan wordt je aangeslagen als auto, en betaal je bijna 2x zoveel.

Veel vrachtverkeer gaat niet over de tolweg, en dus is het een stuk rustiger. Sowieso valt het nog best mee met de drukte, en ontspannen zoef ik in zuidelijke richting richting Dijon en Lyon. Wat ook zo leuk is op de motor is om naar vakantieverkeer te kijken. De 14% leasebak volgeladen met 2 kinderen, bagageruime vol, dakkoffer erop, te volle aanhanger erachter, liefst nog met twee fietsen erbij ook. En dan die heuvels op moeten ploeteren, dat werkt dus niet. En jengelende kinderen achterin, vrouw naar de man achter het stuur die aanwijzingen geeft, en de man die gefrustreerd zijn gaspedaal door de bodem probeert te trappen om toch maar met een fatsoenlijk tempo omhoog te kunnen rijden. Ik heb het niet zwaar, de 6 cilinders zoemen tevreden door en een fractie van de beschikbare 160 pk zorgt ervoor dat ik probleemloos alle hellingen met de cruise control aan kan pakken. Geen beter vermaak dan leedvermaak denk ik dan maar….

Bij Lyon slaat het weer om, en donkere wolken, flitsen en gerommel doen het ergste vermoeden. En inderdaad, toch nog vrij onverwacht gaan de hemelsluizen open en komt de regen met bakken tegelijk naar beneden. Geen druppels op mijn vizier, het water stroomt er gewoon langs. Vanwege de hoge temperaturen heb ik een doorwaai pak aan, maar dat is nu ineens een ‘doorregen pak’ geworden. Zeik- en zeiknat. Bij een tankstation maar een kwartiertje schuilen en het regenpak aangedaan. Eigenlijk heeft dat geen zin meer, ik ben toch al doorweekt, maar je probeert het toch.

Voorbij Lyon is het inmiddels 17:00 uur en de drukte begint enorm toe te nemen met vakantieverkeer. De tolstations zijn zomaar 15 poortjes breed, maar zowel ervoor als erachter staat een enorme file. De Fransen zijn heel soepel met motorrijders en laten je er makkelijk langs, veel beter dan in Nederland. Ook laten ze je bij de tolstations gewoon voorgaan, geen enkel probleem. De gemiddelde Nederlandse en Duitse toerist snapt dat natuurlijk niet, en is het ook niet altijd mee eens. Ook leuk, de Tour de France zit hier in de buurt en verplaatst zich ook over de A7. Enorme hoeveelheden auto’s met fietsen op het dak en motors die ook hierlangs gaan. Da’s wel grappig om te zien, die motards op de snelweg rijden net zoals in de tourkaravaan, dat slingert gewoon overal tussendoor.

Na Orange splits de snelweg. De A8 richting Marseille en Nice (het drukke gedeelte) en de A9 richting Montpellier en Barcelona. Hier is het een stuk rustiger, en inmiddels gaat het allemaal weer een stuk soepeler. Om 20:30 stop ik bij het hotel, 1007 km in 13 uur. Het hotel is het “Inter Hotel Hotellio” wat ik via booking.com heb gevonden. Beetje achteraf gelegen en een wat een niet zo fijne buurt lijkt, maar het hotel is goed, niet duur en het hek gaat ’s nachts dicht dus de motor staat veilig. En ondanks de lage prijs heeft het hotel nog een zwembad en een fitness waar je gebruik van kan maken!

En wat lees je dan als je op het terras zit?

De pasta smaakt prima, net als de twee glazen Paulaner bier. Heerlijk. Nog even naar huis bellen dat alles goed is gegaan en daarna als een blok in slaap. Heerlijk schone kamer, fraaie badkamer (kan zo in een showroom) en de airco zoemt zachtjes.

Heenweg Dag 3

De volgende ochtend staat het ontbijt om 6 uur al klaar. Ik ben te moe om zo vroeg te ontbijten, maar toch sta ik als eerste om 7:15 in de ontbijtzaal. Zelden zo’n uitgebreid ontbijt gezien in een hotel, en heel vers en superlekker allemaal. Je moet het maar treffen met zo’n hotel, maar deze gaat wel de lijst van favoriete hotels onderweg. Wel vooraf reserveren, er hangt wel een bordje ‘complet’ aan de deur, vol dus.

Om 8 uur wordt de motor gestart en begint het laatste stukje Frankrijk. Weer volgens de ANWB moet er bij Perpignan een fraai tankstation zijn en dat klopt, dus na een uurtje rijden (redelijk druk, maar goed te doen) sta ik bij het tankstation. Als je op de motor bent wil iedereen wel een praatje met je maken. De omvang van de K1600GT doet het altijd goed (“rijdt wel lekker zeker zo?”) en veel mensen hebben ook wel ontzag dat je zomaar even naar Spanje rijdt. Het valt me op dat veel mensen onderweg zijn naar Zuid Spanje en daar met de boot verder gaan naar Marokko. Bij sommigen gaat het voorlopig soepel, ik sprak iemand die bij Perpignan stond en in 12 uur tijd van Amsterdam naar de Spaanse grens was gereden. 11 uur ’s avonds van huis, en 11 uur de volgende ochtend dus daar. Maar anderen ploeteren voort langs wegwerkzaamheden en ander ongemak, en doen er dus veel langer over.

Ik heb er weinig last van, en ook in de file voor de Spaanse grens kan ik makkelijk tussen de file door. Heerlijk zoals iedereen aan de kant gaat, over de hele route gezien heeft me dat echt uren gescheeld.

Veel mensen die ik onderweg spreek gaan naar de Costa Brava in Spanje, grofweg tussen Portbou (Frankrijk) en Blanes. Wat gebeurt er dan? Bij de eerste afrit in Spanje staat een enorme file van Nederlanders die daar dus heen willen, en na de afrit rijd je achterelkaar door naar Barcelona. De tolbadge werkt hier niet, dus dan maar de creditcard in de binnenzak, en bij het tolpoortje moet het overige verkeer maar 30 seconden langer wachten. Gaat ook goed.

Barcelona… altijd een verhaal apart. Druk, enorm druk, opritten, afritten, lokaalverkeer, vakantieverkeer, vrachtverkeer, en veel wegwerkzaamheden deze keer. Wat een ramp is dat toch altijd weer. Vanwege de wegwerkzaamheden is de weg veel smaller, en kan je ook op de motor er bijna niet meer tussendoor. Tot overmaat van ramp begint het ook weer te regenen. Schijnbaar al een hele tijd niet meer geregend, dus de hele weg staat vol met het beruchte schuim. Oppassen voor gladheid is het devies.

Na weet ik hoelang geprutst in de file kan ik eindelijk doorrijden de AP-7 op. En dat is zo’n mooie weg. Tolweg, dus rustig en kan je lekker doorrijden. Mooi asfalt, glooiende heuvels en soms prachtige uitzichten. Wel warm, dat dan weer wel, en droog, dat scheelt ook weer.

Bij ieder tankstation gewoon de schaduw (van de bomen) opzoeken, en dan is het wel vol te houden tijdens een stop. Hoe om te gaan met die warmte? Ik heb elke dag twee van die halve liter flessen met water in de koffer zitten die ik gedurende de dag leegdrink. Ook haal ik vaak bij een tankstation nog een fles water of een blikje (ijskoude) cola, soms aangevuld met een Snickers of Mars om even wat extra energie binnen te krijgen. En zolang je nog moet plassen krijg je voldoende vocht binnen. Maar het gaat wel hard. Het doorwaai pak is ideaal, maar zorgt er ook voor dat het zweet direct opdroogt, en uitdroging ligt altijd op de loer. Blijven drinken dus.

Bij Valencia is er geen tolweg, en spontaan is er weer veel (vracht)verkeer op de weg. Geen file gelukkig dus wel doorrijden. Voorbij Valencia begint een bergachtig gebied, en de A7 slingert prachtig om alle bergen heen. Toch jammer dat we dat in Nederland niet hebben.

Dan komt Benidorm in beeld en kan ik de snelweg verlaten. De laatste 20 kilometer is landinwaarts en kronkelt lekker langs stuwmeren omhoog. De laatste 5 km is voor het betere stuurwerk, en kronkelt nog eens 500 meter omhoog naar Relleu. Het bochtenwerk wat ik de afgelopen 2090 km heb moeten missen kan hier nog even goed gemaakt worden. De banden zijn goed op temperatuur, het asfalt is goed en warm dus er kan nog even lekker gestuurd worden. Om 18:20 ben ik bij het huisje en staat de motor luid tikkend af te koelen van de laatste 20 km. In iets meer dan 10 uur toch nog 843 km gereden, ondanks alle ellende bij Barcelona. Motor uitpakken, aan de ketting leggen en naar het zwembad. De koude ‘cerveza’ wacht, en nu even geen motor meer 😊